Reis verder, duik dieper!

Een tweede reis, we doen het! Wanneer het idee precies ontstaan is, is moeilijk te zeggen, maar ik zou durven beweren dat dat tijdens de eerste reis was. Je moet weten, wij zijn eigenlijk gewoontedieren; elk jaar met de tent naar ergens in Frankrijk, niet te zot, niet te ver. En toen deden we opeens een verre reis. En tegen de verwachtingen in, hadden we niet het gevoel van ‘zo, die ervaring kan van de bucketlist (vreselijk woord)’, maar werd onze nieuwsgierigheid pas echt aangewakkerd. Die verre wereld, waarvan wij slechts een stukje hadden gezien, die avonturen, en dat heerlijk reizen in onze gezinsbubbel, .. tja, dat bleef toch wat in de kleren hangen…

Er gingen enkele jaren voorbij en opeens was het daar, ons jongste scheetje werd 11. En tja, dat ouderschapsverlof moet op voor ze 12 is. Dus Senne bestelde een 10tal reisgiden: Filippijnen, Borneo, Australië, Nieuw Zeeland, China, … Ik volgde een vervolgcursus ‘vliegangst overwinnen’ bij piloot Bart en niet veel later kochten we de vliegtuigtickets.

Het zal zeker anders zijn. Het is niet meer net-post-corona, dus alles zal wellicht wat drukker zijn. En Sam zal moeten ge-home-schoold worden in het 3de middelbaar, dat zal een ander paar mouwen worden. Maar het 1ste en 2de heeft ze fantastisch gedaan (danku, scheetje) dus niets houdt ons nog tegen.

Na het uitpluizen van de vele reisgidsen en reisverslagen op Wegwijzer kiezen we deze keer voor: Indonesië (Bali, Lombok en Sulawesi), Australië (Senne heeft zijn zinnen gezet op Darwin en Ululuru), Vietnam (deze keer het zuiden, India (‘you love it or hate it’, zeggen ze, we hopen op het eerste) om te eindigen in Sri Lanka, met als kers op de taart: gezin Lokko die daar in december zal landen en gezin Guns op een emotionele rollercoaster zal vervoegen.

Ok, we schrijven het even op om duidelijk te zijn, maar de waarheid is dat ik op dit moment nog de hele tijd nieuwe bestemmingen en landen zit uit te pluizen. Dat komt enerzijds, omdat ik nog niet het gevoel heb dat onze reisroute logisch ‘flowt’. Maar dat moet ik misschien loslaten, je kan ook niet alle bestek netjes rangschikken in de kast, soms moet je het eens aan het toeval overlaten. Maar anderzijds zijn we ook al bijna de volledige maand juli in België ‘aan het wachten’ om te vertrekken. Dat komt namelijk zo: onze kinderen zijn -gelukkig- ook heel enthousiast om op verre reis te vertrekken, maar, ze wilden wel op scoutskamp. Bij de vraag of ze in juli liever in Dardennen dan wel in Indonesië waren, viel hun keuze ons zwaar: ‘Dardennen natuurlijk!’. Dus we hebben een compromis bereikt: we vertrekken na het kamp. Maandag komen ze thuis, dinsdagochtend zijn we weg – toegegeven we waren iets te enthousiast om snel te vertrekken.

En zo zijn we opeens hier beland. 6 dagen voor de reis, kinderen op kamp, wij pingpongend tussen de Gentse Feesten en de reisvoorbereidingen. Kasten opruimen, bestek goedleggen voor de nieuwe huurders, reisapotheek inslaan (jawel, we hebben opnieuw Vermox mee), Senne maakt nog een afspraak bij zijn kapper (want met dat krulletjeshaar moet je in Azië niet afkomen bij een lokale kapper), veel te veel gezelschapsspelletjes bestellen, op VRTMax kijken naar ‘Last Days’ van Lieve Blanquaert, waar ze in een aflevering de Toraja-dodencultuur in Sulawesi opzoekt (oh lord, gaan we daar echt met onze kinderen naartoe?), toch nog wat andere landen opzoeken,…

Net voor scoutskamp kwam Robin rond middernacht nog even in ons bed liggen, ze had slechts een 15tal vragen over de ‘Grote Reis’: waar kijk je meest naar uit, waar minst, welk eten, welk land, welke vulkaan,… en ze sprak de gevleugelde woorden: ‘ik kijk het meest uit naar…terugkomen in januari’. :) maar ik snap het wel. De reiskoorts, of resfeber, slaat weer genadeloos toe zo in de laatste dagen voor vertrek. Je zou denken dat er al wat gewenning is na een eerder avontuur, maar niets is minder waar. Ik sta weer scheef van de stress en spanning. Opnieuw, moest iemand me nu zeggen dat alles is afgelast en we 5 maanden naar Frankrijk moeten, zou ik tekenen. Uiteraard heb ik er ook oneindig veel zin in, dat avontuur voel ik al tot in mijn kleine teen, maar het blijft toch ook weer de gedachte ‘waar gaan we in godsnaam aan beginnen?’

Maar het beste medicijn tegen die gedachten is er gewoon aan beginnen – of een eventuele temesta - En dat gaan we doen. Nog 6 dagen. Ik kan nog wat opzoeken over de Molukken, Flores en China. Ik heb nieuwe organizers voor in onze valies besteld en ons gras is afgereden.

kleine sprong in de tijd, 6 dagen verder: we zijn op weg naar Zaventem. Here we go.

Reis verder duik dieper x