Bunaken

Na de heerlijke bergen in Tomohon gaan we voor de Robinson Crusoë vibes op het eilandje Bunaken. We rijden een dik uurtje met de driver die ons enkele dagen geleden van de luchthaven heeft opgepikt. Hij sprak geen woord Engels, maar blijkbaar heeft hij onthouden dat we ons deze dag gingen verplaatsen, dus hij stond gewoon om 7u ‘s ochtends aan de tentjes in Wawowow - waar wij helaas niet meer waren wegens ingecheckt in het congrescentrum. Maar Alvin van de tentjes, Senne zijn nieuwe BFF, stuurde hem door naar onze nieuwe locatie. Ik zeg ‘zijn nieuwe BFF’ want toen we er weg waren kreeg Senne al een WhatsApp voor ‘een koffietje?’ We hebben hier al veel meegemaakt in Azië, maar een casual koffietje midden in de week, dat klinkt wat mij betreft als een goede vriendschap! De driver voerde ons netjes naar de pier waar ene Amos ons zou staan opwachten met een Vaiana bootje. Nadat we enkele locals hadden aangesproken met Amos? Amos? reageerde er ene en konden we gaan. ‘Follow me’ zegt hij nog, waarna hij in het water springt en met het water tot aan de knieën naar de boot wandelt. ‘Ok, no problem!’ :) valies op de rug, proberen om niet op de zeesterren te wandelen en daar gaan we!

We zijn er in geslaagd de laatste vrije 4 plaatsen te boeken in een heerlijke Homestay Panorama Backpackers waar we elke middag en avond onze voetjes onder de gedeelde tafels schuiven en een overheerlijke maaltijd krijgen; schalen vol gegrilde vis, mie goreng, nasi, maïspannekoeken, groentjes,.. hier zit dus al dat lekkere eten in Sulawesi! ‘T is echt overheerlijk. Waneer er backpackers in de titel van een homestay staat, is het zowat de bedoeling om de andere gasten te leren kennen en we vervullen deze sociale verplichtingen met plezier en leren zo een bont allegaartje reizigers kennen; We babbelen wat met Alexandros en Sofia, een koppel psychiaters uit Athene. We komen gelouterd uit het gesprek. Daarnaast is er nog de Fransman die verkaste naar New Caledonia en maths teacher is. Sam kon niet snel genoeg weg zijn. Een Duits gezin dat ons liet weten dat homeschoolen in Duitsland, omwille van de schoolplicht, verboden is. Als je toch zou proberen ‘ontsnappen‘ met je kinderen sturen ze gelijk een agent naar de luchthaven. Een Amerikaan die al 20 jaar in Japan woont en soort bedwelmende kalmheid manifesteert tijdens het eten en de gesprekjes, vast en zeker een volleerd zen boeddhist. Hoewel hij nog nooit Belgen had ontmoet en toch een klein vreugdemomentje had toen we bij hem aan de tafel kwamen zitten. Nog een paar Hollanders die we ook al in de tentjes hadden ontmoet, kortom, de wereld op een schaaltje. Meestal trekken de kindjes zich terug met een boek, maar af en toe vragen ze in feilloos Engels al wat informatie. Onze kleinebackpackertjes beginnen stilaan te ontdooien..

Sam sprak immers al de helende woorden ‘ik ben hier nu de komende 5 maanden met jullie, ik zal er maar het beste van maken’ en Robin denkt al aan Australië en is ‘blij dat we binnenkort op vakantie te gaan tijdens de reis.’ Het helpt ook dat we een Australisch koppel leerden kennen - die overigens al 4 jaar aan het reizen waren - die Senne zijn grof reisplan voor Australië zonder al te veel opmerkingen heeft goedgekeurd. Maar dat is voor de volgende maand.

Zoals het een echte Backpackers Homestay betaamt belanden we de eerste avond op een party beneden op het strand, uiteraard met wat Bob Marley hitjes, gevolgd door een Karaoke sessie. Bryans Adams, en een heleboel andere 80’ klassiekers passeren de hele avond, steeds voorafgegaan door ‘this iz the last song’. Aangezien het al donker was kregen de kindjes het uitdrukkelijke verbod om in de zee te zwemmen. Een verbod dat toch zeker de volle 5 minuten stand hield.

Tegen middernacht is onze kaars uit en trekken we naar ons hutje. Daarin staat links een stapelbed en rechts ons tweepersoonsbed, en in het midden de ventilator. Daardoor komt de gewenste afkoeling bij geen van de gezinsleden terecht en beleven we een vochtige hete nacht waarin niemand echt de slaap kan vatten

Gelukkig worden we al om 7u bij het ontbijt verwacht voor ons snorkel - en dolphin toertje te starten. We delen een Vaiana-bootje met het Duitse gezin en varen de zee op. Met een viertal andere bootjes dobberen we wat op een plek in de zee tot er overal dolfijnen opspringen. Links, rechts, onder de boot. Het zijn er echt heel veel. ‘2 groups, 200 dolphins’ zegt onze captain Joe. Soms zijn ze opeens weer weg om 100 meter verder plots weer omhoog te springen. Het moet gezegd, ik ben diep ontroerd. De traantjes blijven maar komen :) ik ben nog een beetje in dubio of het aan deze wonderbaarlijke natuurpracht ligt, dan wel aan een mogelijks opkomende menopauze - ik hou jullie op de hoogte, vrienden. Maar echt, zo wildlife zien, dat is echt heel schoon. De speelse beestjes draaien zelfs enkele pirouettes, prachtig! Deze keer hebben we wel een videootje, maar je zal het op Robin of Sam haar Polarsteps moeten gaan zoeken, want de code van Squarespace is nog niet gekraakt.

trouwens, naast de blog van Robin heeft Sam ook een Polarsteps. Sam is iets minder gretiger om te schrijven, dus het kan soms lijken alsof we haar enkele locaties terug hebben achtergelaten. Die kan je hier volgen: https://www.polarsteps.com/samekee

De volgende dagen blijven we in eilandmodus; beetje homeschoolen (de kinderen hebben zich al wat met hun nieuwe leerkrachten verzoend en puffen al als gewone schoolkinderen wanneer de les begint) lezen (Het achtste leven - voor Brilka, aanrader!), puffen onder de hitte, snorkelen in de zee aan ons strand. Het water blijft heel lang ondiep, je kan wel 200 meter ver wandelen, en dan neemt de bodem een duik naar beneden en zie je de koralen klif, de visjes, schildpadden,… heerlijk.

We gaan ook nog eens snorkelen met een bootje. Op de eerste plek is er echt veel stroming. Als je uit de boot springt denk je dat je gewoon wat ter plaatse trappelt maar als je dan je hoofd onder water steekt zie je alles passeren alsof je een film fast forward afspeelt. Het gaat eigenlijk wat te snel, je kan geen enkele vis volgen (wat doorgaans wel leuk is). Ook captain Joe moet ons teveel met zijn boot komen oppikken dus we varen al snel door naar de volgende snorkelplek, die andermaal heel schoon is. Het volledige eiland is omringd door koralen. Het is echt wel een paradijs.

Fé, een collega, is ook met haar lief Vincke in het zuiden van het eiland gearriveerd. Dat is slechts een klein wandeltochtje voor ons, via de enige ‘baan’ een soort veredeld voetpad door de jungle. Maar daar lag wonderwel een Ikea midden in de jungle…. Wanneer Fé succesvol haar eerste duik heeft afgerond zitten wij al klaar voor het eerste pintje. Het is heel leuk om nog eens gewoon wat Belgisch te praten, en ook onze kindjes zijn fan van Fé. We nemen nog een bootje in het donker terug naar onze Homestay, dat vond ik per ongeluk toen ik twee pintjes ging vragen en en passant vroeg of ze niet toevallig ook een bootje hadden naar onze homestay. Een doordeweekse bestelling dus: 2 beers, 1 boat. Zeker dat.

De volgende dag is het Independance Day! Jazeker, iedereen haalt zijn vlagjes uit en we gaan met de volledige Homestay eten bij haar zuster in de village. Opnieuw tafels vol vers gegrilde vis, taarten, groentjes,… terwijl we eten zijn de Independance Games bezig, het best te omschrijven als scoutsspelletjes, met als kers op de taart ‘de paal met olie’. Bovenaan staat hangen mandjes met kadootjes en waar het allemaal om draait: de vlag. De kindjes staan op elkaar in verwoede pogingen om tegen de slerende paal naar boven te geraken. Echt slapstick eigenlijk. Moeten we zeker aan de scouts laten weten!

Prachtig verblijf hier op Bunaken! Dat zal op onze volgende bestemming bevestigd worden, wanneer de kinderen hun eigen reis-versie maken van Monopoly, en Bunaken eiland zomaar eventjes op de plaats van de Nieuwstraat beland. Dat moet je verdienen. We kregen hier echt zowat dat Gili Gede-gevoel van de eerste reis. Maar onze lakens beginnen na de na al dat nachtelijk zweten toch wat te stinken dus we stappen nog een laatste keer in het bootje van Captain Joe en varen naar het vasteland. Onze laatste stop in Noord Sulawesi komt eraan: de jungle van Tangkoko.

Amen.

Griet