Down under in Darwin

We zijn in Darwin. Onze eerste ontmoeting met Australië, voor Robin het beloofde land en voor Sam de plek waar ze haar verassings-verjaardagshotel, dat de rest van het gezin stiekem geboekt heeft, zal te zien krijgen. Ze wou graag een swimtop roofing hotel en ik denk dat ze geluk heeft want er is wel degelijk roofing. Het zwembad ligt echter gewoon in den hof. Het is zomaar eventjes de Hilton - al lijkt het enige tijd geleden dat er nog een Hilton lid is langs geweest voor een bezoekje. Eigenlijk is het ook de Hilton Garden Inn, een spin of van de echte Hilton. De Hilton van den Aldi. Robin vindt dat de foto’s niet overeen komen met wat we zagen op booking en vermoed dat we gescamd zijn. Nu, er is een ontbijtbuffet en zachte bedden dus het is allang meer dan goed!

Na een klein verkenningsrondje op Australische bodem komen we terug met een heuse buit… Nu moet je weten dat er enkele kleine onverwachte gasten zijn meegereisd met ons. Vermoedelijk meegesmokkeld uit een Ardens scoutskamp, en na een maand gezellig en intiem samen reizen hebben ze zowaar de hele familie bezocht. Niet dat we ze zomaar hebben laten gedijen; we hebben meermaals in een Sulawesi apotheek gestaan met een foto van een luizenkam, maar telkens kregen we verbaasde blikken terug. Tenslotte bedachten we zelf een MacGyver oplossing met karton en tandenstokers, maar laat ons zeggen dat we er niet direct een patent op moeten nemen.

Maar goed, we zijn nu in het beloofde land dus naast enkele kammen en shampoos, hebben we ook de Nit Bomb! De hele familie ondergaat in onze badkamer, die tijdelijk is omgebouwd tot de ‘extermination room’, de behandeling. Ze vragen zich in de Hilton nog steeds af waarom die Belgen elke dag 4 nieuwe handdoeken en kussenslopen vroegen.

Het toffe na een maand Indonesië is dat we hier in Australië niet direct opvallen als toerist, al zit het ‘m toch in de details om er als een echte Aussie voor door te gaan. We missen nog: een 40tal tattoos, marcellekes met breed uitgescheurde mouwen, een mullet, een auto met een schouw op het dak en een kangoeroe-kill-rooster vooraan, een jerrycan, en tot slot nog elk 30 kilo in lichaamsgewicht. Het is met andere woorden wat wennen na die goedlachse vriendelijke, meestal ook kleine en slanke Indonesiërs… James Cook, met in zijn kielzog enkele enthousiaste Britse settlers en buffels, is hier pas eind 18de eeuw gearriveerd, en een aanzienlijk deel van de eerste kolonisten waren veroordeelden die naar Australië werden gedeporteerd. Dat verklaart al heel wat.

De Aboriginals, of beter de indigenous people, passen beter in het geografisch plaatje. Ze lijken nogal op de mensen in Papoea, iets donkerder dan in Sulawesi, Bali of Sumatra. Veel van de nog resterende aboriginals wonen hier in the Northern Territory. Al is de eerste kennismaking hier in Darwin niet zo fraai. Het zijn bijna allemaal daklozen en zwervers rond de supermarkten. Het voelt bijna aan als apartheid, al wordt dat beeld wat genuanceerder nadien. Maar het blijft toch een intrieste situatie. Het helpt ook niet dat we de eerste avond vlak voor onze neus een arrestatie zien van een zwarte homeless man door een hard optredende politie. De geschiedenis op heterdaad betrapt.

Darwin zelf ziet er wat uit als een prefab stadje, met brede lanen en rechts en links inspiratieloze appartementsblokken. Na een dag stel ik voor om toch ook eens het centrum van Darwin te bezoeken, doch blijkt dat we daar al zijn. Ik had echter de twee winkelstraten niet als dusdanig herkend. De winkelstraten doen denken aan de Rotterdamse binnenstad, winkeltjes zonder historische gevels erachter. Veel historie is hier inderdaad niet. In 1940 is de stad een eerste keer met de grond gelijk gemaakt door de Japanners, in een Pearl Harbour incident, dat helaas de geschiedenisboeken niet haalde. Toen alles weer was heropgebouwd raasde in 1970 cycloon Tracy door Darwin en blies de volledige stad een tweede keer van de kaart. Ik denk dat, wat de volgende heropbouw betrof, het sop de kool niet meer waard was.

In het Museum and Art Gallery of the Northern Territory kunnen we in een soort prikkel-rijke kamer ervaren hoe het voelt om in een cycloon te zitten - voor wie daar zin zou in hebben. Daarnaast maken we in dit veelzijdige museum ook kennis met een taxidermische presentatie van het aanwezige wildlife hier in Australië. De kasten met exotische vogels en vlinders kunnen ons zeer bekoren. De meeste andere vitrines probeer ik zo snel mogelijk weer te vergeten. Tot slot is er nog de hedendaagse kunstcollectie, die met de focus op migratie en niet-eurocentrisme niet zou misstaan op de biënnale in Venetië.

Darwin ligt geheel aan de Timorzee, maar haal het vooral niet in je hoofd om hier te plonsen. Krokodillen, kwallen, haaien en nog veel meer dodelijke dieren die we al eerder in het museum zagen, zwemmen hier vrolijk en springlevend rond. Daarom hebben ze een soort Blaarmeersen gebouwd, net voor de echte zee, met enkele kilo’s beton ertussen. Qua vertier hebben we hier keuze uit een reuze golfslagbad of een opblaasbaar parcours. We gaan voor het laatste. Senne heeft nog enkele darmproblemen en bovendien proberen we ons financieel excelleke wat te herstellen (na onze eerste maaltijd hier in Darwin: schnitzels, puree, pasta carbonara, cheeseburger en nuja, een Thaise salade) dus we sturen de kinderen er alleen op en nemen wat grappige filmpjes.

Als de avond valt kunnen we wel steeds genieten van een mooie zonsondergang. Maar voorlopig zullen ze hier in Australië toch wat straffer uit de hoek moeten komen om onze harten te veroveren. De kinderen zijn wel al behoorlijk in hun element - daarvoor was slechts één bezoek nodig aan de eerste westerse supermarkt met cornflakes, kinderchocolade, gerookte zalm en kaas -.

Gelukkig hebben we na een drietal dagen een roadtrip gepland. Nog één keer slapen en we mogen onze mobilhome gaan afhalen. Mijn rijbewijs is nog ergens onderweg met de post tussen Mariakerke en Darwin. T is dus niet dat we het niet spannend maken.

Liefs,