Hoi An
Na de nachtelijke busrit om het ondergelopen deel te omzeilen mogen we terug de trein op om nog 5 uur verder te tuffen naar Hoi An. En zo zal dit verslag beginnen en eindigen op de trein.
Hoewel het uiteindelijk 2 uur ‘s nachts is en we redelijk gaargekookt arriveren in Hoi An is het direct heerlijk thuiskomen. Onze hostel ligt ietsje buiten the Old Town maar de straat ernaartoe hangt vol lampionnetjes. Voor mij is het allang goed. De Hoi An Discovery Villa, waar we zullen blijven, is echt prachtig. Er is een leuk zwembadje om in te verkoelen - want het wordt hier nu wel warmer. In de kamers staat er donker houten meubilair en leuke tegeltjes. Dat alles kost 15 euro voor een nacht. De villa ligt in een heel leuke buurt, net boven de Old Town, we kunnen er elke dag op nog geen 10 minuutjes naartoe fietsen. Maar ook de wijk waarin we zitten heeft leuke authentieke eetplekjes en koffiebars. We zullen uiteindelijk een goeie tien dagen in Hoi An blijven. De vorige reis waren dat er ook zoveel Het moet zijn dat het ons hier toch bevalt.
Hier in Hoi An komen we aan als de flooding net voorbij is. Er zijn in onze hostel nog steeds geen mensen, want die hebben allemaal gecancelled, en tijdens brommertochtjes buiten de stad zien we vaak nog paadjes en rijstvelden die helemaal onder water staan, modderige straten, en hopen vuilnis bij elkaar geveegd. Veel mensen zijn ook aan hun huis aan het werken; ze metsen muurtjes rondom hun huis, en er liggen nog zandzakjes op de daken. We brommeren ook eens naar de Nipa villa, waar we vorige keer verbleven, die ligt net aan een rivier, en ook daar zijn de straten nog modderig, het ziet er toch allemaal wat triestig uit.
In de Old Town zijn ze sneller met opruimen. Aan de rivier zien we government naarstig aan het werk om de modderstraten weer proper te maken, maar tegelijkertijd zijn er aan de laagst gelegen plaatsen steegjes die nog steeds onder water staan. Op een avond gaan we eens eten bij een fransman aan het water en hij strekt zijn arm uit naast de muur en laat zien dat het water tot daar kwam, dat is los 2 meter boven de vloer. Ongelooflijk. Maar nu zou het moeten gedaan zijn met de flooding. ‘Als de witte bloemetjes openkomen boven de rijstvelden is de laatste flooding geweest’, luidt een weergezegde hier. Een gast vertelt het ons hoopvol, al zegt hij er wel bij ‘stormen en typhoons niet inbegrepen’
Het wordt hier echt wel een mooie zonnige week. We kunnen fietsen, brommeren en bergen beklimmen zonder onze regenjassen te moeten aantrekken. Dat is even geleden. In de avond wandelen we rond in de prachtige oude binnenstad.
Of we doen een fietstochtje naar de zee. Al mogen we ons zwemgerief in de rugzak laten. De rode vlag hangt uit en de golven zijn toch stevig.
Deze week schakelen leerkrachten Griet en Senne over naar de Steiner pedagogie. We doen achtereenvolgens een workshop woodcarving, bamboo making, lantarn making en cooking class. De Silver making class slaan we uiteindelijk over want ze durven hier in Hoi An nogal toveren met hun prijzen en daar hebben wij geen zin in. Besparingen in het onderwijs, het is hier net zoals thuis.
De Woodcarving is een schot in de roos. We moeten ervoor naar een plek naast de rivier buiten de stad. We zijn er helemaal alleen en hebben enkele getalenteerde woodcarvers als gids. We krijgen elk een plankje en wat werkmateriaal. Eerst tekenen we onze afbeelding en daarna mogen we in verschillende stappen beginnen carven. Wij kiezen met onze vis, walvis en zeepaardje voor een oceanografisch thema maar Senne zit al in Indische sferen en kiest voor Ganesha. Na een uurtje of drie gaan we tevreden met onze plankjes naar huis.
De Bamboo Making Class is helaas iets anders van sfeer. Het helpt ook niet dat we de class samen doen met zes Israeli waarvan er enkele vol overtuiging een Israëlische vlag in hun bamboe schaakbord branden. De kinderen mogen wel aan de slag met uitdagende machinerie, en krijgen daar gelukkig wel genoeg hulp bij. Uiteindelijk maken Senne, Sam en Robin wel een heel mooi bamboe lampje. Deze keer heeft Senne zich aan Boeddha gewaagd, de kinderen bleven bij het dierenthema. De organisator van deze Steinerweek heeft bij nader inzien weinig affectie met bamboelampen en laat deze workshop aan zich voorbij gaan. Bovendien begint er zich stilletjesaan een bezoek aan het postkantoor op te dringen.
De Lantern Making Class hebben we de vorige reis twee keer gedaan, en nu staan we hier alweer. Het is een super leuke activiteit, ze laten je de lampionnetjes helemaal alleen opbouwen vanaf het eerste bamboestokje. Je kiest een mooi stofje op het eind en lijmt alles aan elkaar. De kindjes en ik zitten een goeie drie uur in de gezellige werkplaats te knutselen en wandelen buiten met een zak vol lampionnetjes. Deze keer is het Senne die verstek geeft. Al is het toch onvermijdelijk: als we volgende week niet willen reizen naar India met een rugzak vol lampionnen, bamboe lampen, blokken hout en nog zoveel meer, moeten we naar het postkantoor.
Het postbezoek gaat deze keer verrassend vlot. We zijn natuurlijk ondertussen al goed voorbereid. We hebben een mooie inventaris van alles dat in de doos zit - bijna 30 items, waaronder weer eens een draak - tja, we konden ons niet houden - Senne heeft de doos meticuleus opgevuld en we komen net aan 11,50 kilo. We slikken even door wat dat kost om op te sturen en hupla, daar gaat ze!
Deze vlotte verzending (al is het voorlopig nog verre van in België) helpt ons lichtjes over ons Australisch posttrauma en het verlies van de tautau heen. Al heeft dat verhaal ondertussen toch ook een nieuw staartje gekregen. We hebben in verschillende Vietnamese steden zo nu en dan nog eens aan de telefoon gehangen met de Australische post, en we hebben de tautau andermaal ge-redirect, deze keer naar een postkantoor niet zo ver van Ethel Doris Hanney, een kranige 79-jarige oma waar de tautau nu in veilige handen is. Blessings! Hanne kan er meer over te weten komen tijdens de wekelijkse zwemles van Bob :) Wordt vervolgd.
We gaan natuurlijk ook eten bij onze Phi Bahn Mi vriend van drie jaar geleden. Tussen toen en nu hebben we het in Gent vaak gehad over zijn heerlijke Bahn Mi-tjes en nu is het eindelijk zover, we gaan terug, en nog eens, en nog eens, en uiteindelijk nog eens :)
Op de foto’s 2022 en 2025.
Een dag doen we een brommer-uitstap naar Son Tra Mountain. Die ligt helemaal op het uiterste puntje van het schiereiland boven Da Nang. Het is een stevige beklimming van 6 kilometer, maar dat zien we zitten. Wanneer we onze brommers parkeren en aan de tocht beginnen gaat de weg echt zot steil naar omhoog. Mijn kuiten protesteren onmiddellijk. Gelukkig is het af en toe wat minder steil, maar het blijft een beproeving voor het gezin, ook mentaal. Niet iedereen heeft er evenveel zin in, en er wordt wat om en weer gezaagd, afijn, een classic wandelmomentje met het gezin :)
Gelukkig zetten we wel door en het loont, want we zien echt heel veel Red Shanked Douc apen. Die zien er echt ongelooflijk grappig uit; het lijkt alsof ze een broek aan hebben met hun roste schenen en zwarte dijen. En dan nog die grote grijze baard rondom hun oranje gezicht. We komen tijdens de tocht wel een keer of 6 een slingerende bende tegen. In Australië zaten we nog aan een ratio van één koala voor hetzelfde aantal kilometers, dit is echt zalig.
Bovenop de top worden we nog beloond met een knap beeld van een schaker die het zonder zijn tegenspeler moest stellen aangezien die teveel afgeleid werd door het prachtige zicht, en de partij onbeslist bleef. Al is iedereen goed moe om er ten volle van te genieten.
We sluiten de laatste 2 dagen af in het gezelschap van niemand minder dan oma en opa! Zij doen een rondreis van Noord Vietnam tot Hoi An, en wij hebben onze reis van Zuid naar Noord mooi laten uitkomen tot dit moment. Wanneer we terugkomen van de post lopen we ze in de tuin van het hotel tegen het lijf, zalig weerzien! Ze hebben wat regen uit Noord Vietnam meegenomen want na 8 zonnige dagen begint het hier in Hoi An ook te miezeren, maar we laten ons daar niet door van de wijs brengen. Met een regenjas aan trekken we de gezellige stad in.
De volgende dag hebben we een Cooking Class gepland. Met ons zessen trekken we een kookshort aan en beginnen we aan de voorbereidingen van de volgende kerstmenu bij de Gunskes; Bahn Xeo (Vietnamese pannenkoekjes met shrimp en kip), Spring Rolls, White Rose Dumplings, Morning Glory en Pho Bo (noedelsoep met rundsvlees). Op een gegeven moment gaan we naar level 2 ‘showcooking’ en leren de kinderen hoe ze op spectaculaire wijze de keuken in brand kunnen steken. Dat wordt interessant thuis.
Bomvol van al dat eten brengen we de rest van de dag door in het hotel, een spelletje rummikubb, zwemmen, een aperitiefje, nog een spelletje, en nog een. Het is heerlijk om, net zoals een Belgische zondag in de Trekweg, de dag samen door te brengen. Als we ‘s avonds de kindjes in bed steken, is Robin in tranen omdat ze oma en opa al mist - terwijl ze op dat moment nog gewoon enkele meters verder in hun kamer liggen. Ik vind het ook triestig om Robin zo te zien en krijg ook een traantje tot Sam opkijkt vanuit haar boek en ons tot de orde maant ‘My God. Cringe. Jullie zijn zo drama queens’
Maar naast drama queens zijn wij ook dappere queens wamt om 5 uur staan we stilletjes op om oma en opa nog wat stevige knuffels mee te geven, dat moet genoeg zijn tot nieuwjaar wanneer we de volledige familie Guns terugzien in Dardennen, naar het schijnt ook schoon daar! En koud wellicht.
Wij vertrekken tegen de middag ook, we nemen de trein naar Ho Chi Minh City, een rit van zomaar eventjes 17 uur. Maar dat is buiten de regen gerekend, die alweer vlotjes naar beneden plenst in midden Vietnam. Deze keer staat Nha Trang onder water, lezen we. En ook die prachtige bergpas die we met de brommers deden van Da Lat naar Na Trang is door landslides helemaal dicht. En tenslotte blijken ook onze treinsporen onder water te staan. Ergens rond 20 uur staat onze trein stil. De hele trein gaat na een tijdje collectief slapen, dus we doen maar mee. Het is een vreemde sfeer in de stille trein, in een godvergeten station, zonder veel info over wat er precies aan de hand is. Rond half 4 ‘s nachts zet de trein zich opeens in beweging en rijden we verder. Om 7 uur laten ze een triomfantelijk wekker-muziekje door de boxen knallen en komen ze rond met wat rijstsoep, mais en een ei. De dag begint alsof er niets gebeurd is. We komen aan na een treinreis van 26 uur.
Met wat geluk rest ons nog wat tijd om Ho Chi Minh te ontdekken, alvorens we er de volgende nacht wegvliegen, deze keer richting India. Als alles goed gaat lopen we daar zelfs nog Meme Toren tegen het lijf. Insjallah!
Liefs,