Rammang Rammang

We zijn tijdens onze reis af en toe dapperen tegengekomen die over land van Zuid naar Noord Sulawesi reisden, maar het moet gezegd, ze zagen er stuk voor stuk gaargekookt en in slechte staat uit. De afstanden zijn echt niet van de poes: 13 uur op een boot, gevolgd door 10 uur in een auto, en dan ben je misschien bijna halverwege. Sommigen doen er 5 weken over, om de reistijden draaglijker te maken, maar als we dan vragen of het doenbaar is zeggen ze: “nou, t is mooi geweest, gelukkig gaan we overmorgen naar huis.” We beslissen dus om te vliegen van het noorden (Manado) naar het zuiden (Makassar). De luchthaven van Manado ziet er een beetje uit alsof iedereen alsnog over land is gegaan, maar ik heb gelukkig nog een pakje Sedistress in de rugzak. Dat moet genoeg zijn om me hierdoor te slepen

Wanneer we landen in Makassar staan er hordes taxi drivers te roepen om je te voeren. We proberen de kalmte te bewaren en boeken een driver via ‘Grab’. Nadat er enkele afzeggen komt er toch ene aangereden. Die blijkt van een ongelooflijk slecht humeur en wil ons eigenlijk niet meenemen - hoewel hij dus wel onze aanvraag goedkeurde. We proberen nog te weten te komen wat het probleem is maar een Grab-verantwoordelijke die er is komen bijstaan zegt dat er niets aan de hand is en zwiert onze rugzakken in de koffer. ‘No speak good english’ is het enige wat we te weten komen over onze boze driver. Ok, goed dan maar. De driver rijdt, zoals we al voelden aankomen, behoorlijk wild en boos maar gelukkig is het slechts 40 minuutjes rijden en zijn we er snel vanaf. En opeens staan we in Rammang Rammang. Een knotsgek dorp te midden van de karstgebergtes. We slapen bij Nasrul Homestay, te midden van rijstvelden en vijvers, en het uitzicht is prachtig! Op de foto hieronder zijn we het derde (bruine) huis van rechts. Naast ons staat een moskee, dus we halen alvast de oordopjes uit de rugzak voor de ochtendsessies omstreeks 4 uur.

Nasrul laat er geen gras over groeien en stelt ons bij aankomst de ene na de andere tour voor, bij voorkeur om er direct aan te beginnen. Maar we wimpelen hem nog even af, en beslissen om eerst nog een spelletje Monopoly te spelen. De Homestay is eigenlijk best wel gezellig, al hebben de verschillende kamers geen muren tot boven en lijkt het wat op een slaapzaal met hokjes. De zes aanwezige slaaphokjes zijn allemaal geboekt door andere reizigers, dus de kinderen zijn ook content. We ontmoeten een koppel Zwitsers, een Portugees gezin, een handvol Fransen. En ‘s avonds zitten we allemaal gezellig samen aan de gedeelde tafel.

Na ons potje Monopoly (taxi kaart: ‘je surftalent wordt opgemerkt, ga direct door naar Kuta Bali’) zijn we genoeg geacclimatiseerd en wandelen we op eigen houtje naar het Puncak café, een gezellige bar waar er bovenop een rots enkele tafeltjes staan. We spelen een spelletje ‘Salt, Sea and Paper’, dat is één van onze 16 (!) gezelschapsspelletjes die we vakkundig hebben verkleind, gelamineerd (danku buurman) en samengepropt in onze rugzak.

Nasrul had ons deze plaats aangeraden omdat we hier een grote zwerm vleermuizen zouden zien uitvliegen uit hun caves, en wel om 18u. Het is 18:10 en we vragen eens rond aan de andere locals in de bar of er hier ‘misschien bats te zien zijn?’.. maar aangezien bijna niemand hier Engels kan, lijkt het alsof we niet op de juiste plaats zijn.. waarna er opeens duizenden! bats over ons hoofd vliegen als laag hangende wolken, een ware Hitchcock belevenis! We horen ze fladderen over onze hoofden.

De volgende dag gaan we met Nasrul op zwier. Nasrul valt moeilijk te omschrijven, vooreerst is hij the only gay in the village, en hij wandelt door de karstgebergtes alsof hij door the Paris Fashion Week paradeert, onderwijl maakt hij nog wat planten-prints op onze armen en boven zijn wenkbrauwen (effortlessly chic and classy). Geheel volgens de verwachtingen blijkt hij toch wat verongelijkt te zijn dat we gisteren op eigen houtje al één van de hoogtepunten hebben bezocht, maar hij neemt ons graag mee naar het karst labyrint waar hij zijn jeugd heeft doorgebracht. Het karstige rotslandschap is het gevolg van eeuwenlange erosie en is een bijna sprookjesachtige omgeving om door te wandelen. Robin heeft al snel door dat Nasrul toch vooral graag over zichzelf bezig is, en daarnaast heeft hij een vreemd gevoel voor humor. Af en toe laat hij eens een mopje vallen over een 7 meter lange python die daar ‘zoek’ is geraakt, en hoe die een mensenlichaam wurgt en breekt. De kinderen are not amused. Hij heeft het onding op video, dus het beest bestaat wel degelijk, maar gelukkig heeft hij een klein twijgje vast waarmee hij van plan is om eventuele pythons af te weren.

Daarnaast gaat hij ook naarstig op zoek naar de huntsman. Dat is zowaar de grootste spin ter wereld. Met zijn zaklamp schijnt hij over de donkere rotsspleten waar we door klauteren. In de schaduwen zien we het mogelijks 50 cm grote exemplaar al overal verschijnen, waardoor we nog amper een hand tegen de rotsen durven te laten steunen. Na een paar uurtjes zijn we, tot grote opluchting van de kinderen, klaar met deze ontspannende wandeling. Nasrul, die niet goed kan plaatsen waarom hij nog niet eerder werd gecontacteerd door het Magnum agentschap, heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om een voorraadje Insta-proof foto’s van ons gezin te nemen, terwijl we dapper door alle spleten en kieren klauterden. Somebody, please geef deze man een ticket naar Europa.

Na het middagmaal en het schoonheidsslaapje van Nasrul in onze Homestay staat het vervolg van de tocht op het programma. We passeren langs de Bulu Baraka, een cave waar 15 000 jaar oude rotstekeningen te zien zijn. Zoals wel vaker hier in Indonesië zijn ze niet te gebrand om dit spectaculair erfgoed in de kijker te zetten en kan je daar gewoon gaan onderzitten - bijtekenen indien gewenst. Om er te geraken moeten we langs een smal padje waar enkele koeien de weg versperren.

We wandelen verder naar de Firefly Cave, een grot waar glinsterende stalactieten en stalagmieten het idee geven dat je omringd bent door vuurvliegjes. Voor Robin wordt het allemaal wat teveel wanneer ze de ladder opklimt naar de grot. Ze heeft het gevoel dat ze niet meer kan onderscheiden of ze dit echt beleeft of vast zit in een droom. We kalmeren haar paniek een beetje, maar ik snap het wel. Rammang Rammang komt echt over als een surrealistische ervaring, je komt van de ene vreemde ervaring in de andere terecht. Er lopen koeien door de grot die denken dat ze berggeiten zijn en hoog op de rotsen klauteren apen. En voor we het goed en wel doorhebben komen we aan een steigertje waar we een bootje nemen naar het, enkel via de Pute rivier te bereiken, dorpje Kampung Berua. Het lijkt echt op een ponton in de Efteling waar je in ‘de bootjes’ stapt voor de Wild River attractie.

Het vreemde dorpje bestaat uit 1 lang pad dat we helemaal rondstappen - met uiteraard hier en daar een stop voor een fotomomentje met Nasrul. Onderweg komen we een boom tegen met een plastiek zak erin, waarbij Nasrul langs zijn neus weg vertelt dat daar ‘een placenta in zit’. Voor het eerst krijgt Nasrul de aandacht van het voltallige gezin en horen we hem aan de twee meisjes uitleggen wat hij net verteld heeft. Het wordt een interessant gesprek. Op de terugweg stoppen we met ons bootje net onder de ‘uitgang’ van de vleermuizen cave. We zien opnieuw de oneindige zwerm vleermuizen de grot verlaten, met daartussen tientallen arenden die de hele tijd door de sliert vliegen voor een heerlijk avondmaal.

Rammang Rammang is zeker een voltreffer bij het binnenkomen in Zuid Sulawesi. Het is een dorpje dat ik toch aan mijn top 5 van gekke plaatsen zou durven toevoegen. Het lijkt wat op Vietnam met de karstgebergtes, maar is tegelijkertijd zo afgelegen dat er een onwerkelijke sfeer hangt. Maar het leven gaat hier gewoon z’n gangetje. Kinderen komen thuis van school, sommigen met de brommer, al zijn ze hooguit 10 jaar. Geiten, koeien, apen en honden liggen langs de baan. We laten de nieuwe broeken van Senne en Robin enkele centimeters korter maken bij een plaatselijk kleermakerswinkeltje. Bedankt ook aan Google Translate om dit mogelijk te maken. We betalen 1 euro en wachten 5 minuutjes tot de klus geklaard is. Ondertussen zien we een koe binnen wandelen in het kruidenierswinkeltje er rechttegenover.

groetjes groetjes