Sam en Robin zijn verontwaardigd en hadden zich het einde van de wereld helemaal anders voorgesteld. “Deze storm, bro, 1 grote scam.” (Ah ja, dat hebben we nog niet gezegd, papa en mama zijn hier niet meer. Bij gebrek aan vrienden zijn Griet en ik ondertussen “bro” geworden.)

De kok, de conciërge, de medewerker en de eigenaar bereiden ons ontbijt, maar ze zijn alle vier stomverbaasd dat we daar ook graag iets bij willen drinken. Ze springen op de brommer en komen vijf minuten later terug met koffie en juices van in ‘t supermarktje naast de deur. Ze doen hun best, zoveel is zeker, en wij moeten er vooral goed om lachen.

De kabelbaan brengt ons in 20 minuutjes 8 kilometer verder langs een pyloon of 9 die elk ongeveer 175 meter boven de zee staan. We gaan daar niet flauw over doen: het hele gezin knijpt z’n billen dicht als de gondel zo’n pyloon passeert en extra vaart krijgt vlak voor de volgende bergaf.

Sam en Robin zijn nog steeds prachtige en altijd maar meer volwassen reisgezellen, Griet is haar heerlijk nuchtere zelf, Uncle Ho groet ‘s ochtends de dingen, de neonverlichting is kitsch en de karaoke hilarisch luid. Anders dan verwacht, maar de glimlach en de schoonheid zitten altijd ergens verstopt.

“You got a shovel?” Geen idee, dude, we hebben dat ding ook maar gewoon gehuurd en we hadden nochtans 10/10 op de quiz. Iemand rijdt langs een geheime weg via de bovenkant naar voor en hangt onze auto vast aan de zijne. De zoon van marcelleke 1 is ondertussen al bezig met rubberen paletten onder onze wielen te schuiven, ik krijg een teken dat ik veel gas moet geven en hop, we zijn uit de put.

Dat je niet met een publieke ferry op de Whitsundays geraakt en enkel met een hele dure day-tour vinden wij volstrekt belachelijk. We willen al niet meer naar dat onnozel chiqué-strand. Recht naar Rockhampton! Bekend om zijn Steenbokskeerkring! En nog zodanig veel minder dat we er zeker 1 dag plannen te blijven!

Af en toe kruisen we andere wandelaars die er niet bepaald vrolijk uitzien, tot een Fransman blijkbaar de wanhoop op onze gezichten afleest en ons in het voorbijgaan vertelt dat “zhere is one over zhere, a lizzle biz furzher!”. En inderdaad, achter de bocht, op z’n dooie gemak, slapend in een boom, het chillste beest ooit: onze eerste koala in het wild.

Het eerste wat de gids vraagt is of iemand op een bepaald uur moet thuis zijn, want hij laat zich graag leiden door de natuur, dus dit zou wel eens lang kunnen duren. “Allright”, zegt hij, “let’s go” en hij schopt z’n sletsen uit en trekt de nachtelijke jungle in op blote voeten, met 15 verbaasde toeristen achter ‘m aan.

Terug op de camping genieten we nog van de al even fenomenale sterrenhemel en de melkweg boven de woestijn, wederom niet te vatten op camera. Deze reis, awel, ge had erbij moeten zijn.

Het allergrappigste aan de outback zijn de duiven. Die hebben om een onbekende reden een hanekam. We overwegen sterk om ze mee te nemen en los te laten in de Brugse Poort.

“Het is redelijk prijzig, maar we zijn hier nu toch” is een zin die we ons over een aantal weken gaan beklagen, maar goed, we waren hier nu toch. De boottocht is echt fantastisch. Al na 200 meter spotten we een zonnende salty, een zoutwaterkrokodil.