Het allergrappigste aan de outback zijn de duiven. Die hebben om een onbekende reden een hanekam. We overwegen sterk om ze mee te nemen en los te laten in de Brugse Poort.

“Het is redelijk prijzig, maar we zijn hier nu toch” is een zin die we ons over een aantal weken gaan beklagen, maar goed, we waren hier nu toch. De boottocht is echt fantastisch. Al na 200 meter spotten we een zonnende salty, een zoutwaterkrokodil.

Het dier oogt heel rustig aan de hand van z’n baasje en pas nét voor het fatale moment lijk je een soort verschrikking en verwarring in de ogen te zien, alsof het ineens lijkt te beseffen: hola, vriend, wat zijn we van plan?

Als we een eindje verderop de tweede groep makaken tegen het lijf lopen, blijkt 1 van de apen bijzonder aangetrokken tot Griet, want plots horen we achteraan de rij het gekende internationale noodsignaal “Ow ow! Ter’angter’éénaanmijnbeen!”

We geraken allemaal meer en meer in reis-modus, snuiven indrukken op, vergapen ons aan het bizarre openbaar vervoer, aan koeien met bulten op hun rug, de extreem vriendelijke mensen overal, de mooiste brommertochtjes die we ooit deden en de keer op keer overweldigende natuur.

Ik weet niet precies wat piloot Bart in zijn anti-vliegangst-cursus adviseert in het hoofdstuk “Wat te doen bij het missen van een overstap?” maar Griet heeft het alleszins onthouden als: sowieso geen vrede nemen met het eerste het beste alternatief dat die tsjoepen van Etihad voorstellen.